علی اکبر رضوی

از دور دیدم در حال جنب و جوش است، بسیار عجله داشت و با دستپاچگی در تکاپو بود.

نزدیک شدم و عرض ادب کردم.

صحبت میکرد اما فکرش جای دیگری بود، آرام و قرار نداشت.

پرسیدم استاد دلیل این همه عجله چیست؟

لحظه ای ایستاد و گفت نهال ها رو تازه کاشتم، آب نخوردن، دارن خشک میشن، دارن خشک میشن.

(یک "میفهمی" در بیانش بود)

🔸مشغول کمک شدم برای وصل لوله‌های آبیاری قطره‌ای

انتهای کار بود که گفت علی جان من با این درخت ها حرف میزنم، نگران بودم خشک بشن و ناراحت بشم به همین جهت عجله داشتم.

انگاری داشت به شاگردها و بچه های خودش رسیدگی میکرد.

حس آشنایی بود حس استاد مثل پدر بود که با درخت های مزرعه مشغول میشد.

بعد از نماز ظهر اجازه برگشت به خانه کردم و گفت ناهار بمون تخم مرغ 🍳 میخوریم

و من شادمان از این کمک و ناهار دلچسب حضرت استاد