علی اکبر رضوی

یک بازی گروهی است که معمولاً توسط کودکان در مهدکودک‌ها و مدارس بازی می‌شود. بازی با هر تعداد بازیکن و صندلی‌هایی به تعداد یکی کمتر از بازیکن‌ها آغاز می‌شود. صندلی‌ها در کنار هم چیده می‌شوند. 

بازیکنان دور صندلی‌ها حلقه‌زده و می‌ایستند.

یک نفر که در بازی شرکت نمی‌کند آهنگی را پخش می‌کند. هنگامی که آهنگ پخش می‌شود بازیکنان به ردیف دور صندلی‌ها راه می‌روند یا می‌دوند.

هنگامی که پخش‌کننده آهنگ ناگهان موسیقی را قطع می‌کند، همه بازیکنان باید فوراً در رقابت با یکدیگر روی یکی از صندلی‌ها بنشینند. چون تعداد صندلی‌ها یک عدد کمتر از تعداد افراد است، در هر دور یک نفر بدون صندلی می‌ماند و می‌سوزد و از بازی بیرون می‌رود. یکی از صندلی‌ها نیز از بازی بیرون گذاشته می‌شود و دور بعد با پخش آهنگ ادامه می‌یابد. بازیکنی که تا آخرین دور بازی نسوزد، برنده نهایی است.

❗️درگیری و تلاش بچه‌ها برای تصاحب صندلی‌ها به‌گونه‌ای می‌شود که همدیگر را هُل می‌دهند تا خودشان بتوانند روی صندلی بنشینند.

‼️اما در مهدکودک‌های ژاپن به کودکان اعلام می‌کنند اگر یک نفر اضافی، روی صندلی جا نشود، همه بازنده هستید به همین خاطر بچه‌ها نهایت سعی و تلاش را می‌کنند بطوری که همدیگر را بغل می‌کنند که کل گروه روی صندلی جا شود و کسی بی صندلی نماند.

در ادامه صندلی‌ها یک‌به‌یک کم می‌کنند اما هیچ کودکی حذف نمی‌شود

🚫تفاوت در سبک بازی سازی:

ایران:

با این بازی از همان طفولیت به کودکان خود آموزش می‌دهیم که هرکسی باید به فکر خودش باشد.

ژاپن:

با این بازی آن‌ها به بچه‌هایشان فرهنگ همدلی و کمک به همدیگر و کار تیمی رو یاد می‌دهند.

#سبک_زندگی #کودک #بازی #ژاپن #مهدکودک #سبک_بازی